Legenda
Gmina Perzów posiada starą legendę wyjaśniającą nazewnictwo tutejszych miejscowości. Zgodnie z przekazem ustnym legenda wspomina o smoku ze Smogorzowa. Brzmi ona następująco: Gdy nikt na Śląsku o chrześcijaństwie jeszcze nie słyszał, mieszkańców Smogorzowa i dalszych okolic trapiła sroga klęska. W jakiejś rozpadlinie, w okolicy osiedlił się straszny smok pożerający nawet ludzi, stając się postrachem tej i wielu okolicznych wsi. Żarłocznego smoka musiała utrzymywać ludność tych wsi. Zwożono mu więc byki ze Zbyczyny. Tury i małe smaczne turki z okolic Turków, tłuste kozy i gęsi z Kozy Wielkiej i Gęsiej Górki. A gdy zabrakło żywności, porywał na pożarcie dzieci. Z czasem zaczęło brakować żywności nie tylko dla smoka, ale też i dla ludzi. W Perzowie zbierano po polach nawet perz, aby nim napełnić żarłocznego smoka – stąd nazwa wioski – Perzów. Pewnego razu do Smogorzowa przybyli z daleka jacyś wędrowcy. Nikt ich nie znał, ani nie wiedział co to za jedni, ale przyjęto ich z całą gościnnością, użyczając im strawy i noclegu. Wczesnym rankiem wędrowców zbudził płacz i lament młodych gospodarzy domu, w którym nocowali. Okazało się, że gospodyni urodziła syna (piękne i zdrowe dziecko), który zgodnie z okrutnym zwyczajem jako pierworodny musi zostać oddany smokowi na pożarcie. Obecnych wzruszyła rozpacz rodziców. Choć pogańscy kapłani już zanieśli dziecko pod legowisko smoka, okazało się, że nie jest jeszcze za późno. Wędrowcy poszli we wskazanym kierunku, zabrali dziecko, a smoka zabili i spalili. Opowiadano, że przed tym w Miechowie, sporządzono miechy ze skór cielęcych, które napełniono siarką i smołą, oraz rozżarzonym węglem i podrzucono smokowi, stąd nazwa wsi – Miechów. Wnętrzności smoka zaczęły się palić (gorzeć od palącej się siarki) stąd nazwa wsi – Smogorzów. Smok zaczął ziać palącą się siarką i okropnie z bólu ryczeć, tak że w Rychtalu było go słychać, stąd nazwa wsi – Rychtal. A w Głuszynie od tego ryku ludzie aż pogłuchli, stąd nazwa – Głuszyna. W pobliskim Trębaczowie ludzie po zabiciu smoka szaleli z radości i donośnie trąbili, stąd nazwa – Trębaczów. Martwego smoka na duży i mocny wóz i obwożono go przez miejscowości, które ucierpiały od okrutnego smoka. Dopiero w Osinach, w pobliżu Kępna złamała się oś wozu, na którym wieziono smoka, stąd nazwa wsi – Osiny.
Kiedy ludność Smogorzowa i okolic dowiedziała się, że ich wybawcy przybyli szerzyć nową wiarę, wszyscy chętnie poczęli słuchać ich nauk i chrzcić się. Według tego przekazu legenda ma ukazywać zwycięstwo chrześcijaństwa nad pogaństwem.
Herb i flaga
Wyboru herbu oraz flagi Gminy Perzów dokonano drogą konkursu. Zwycięzcą okazał się Zygmunt Piasecki z Kępna. Zaproponowane przez niego herb oraz flaga zostały przyjęte Uchwałą NR XII/68/91 w sprawie herbu i barw Gminy Perzów. Opis herbu: w prostokątnej tarczy herbowej, dzielonej prawo skośnie po przekątnej, w części lewej tarczy znajduje się wizerunek średniowiecznego smoka w kolorze zielonym, o skórze węża, wynurzający się z fragmentu szachownicy czarno – żółtych (złotych) pól – barw Piastów Śląskich, tj. części prawostronnej tarczy herbowej. Smok ziejący ogniem, z głową i paszczą zwróconą w prawo, rozwiniętymi ptasimi skrzydłami, z widoczną łapą i szponami w białym polu. W herbie występuje pięć kolorów: zielony, biały, czarny, żółty i czerwony.
Opis flagi:
– pierwszy, górny pas – w układzie poziomym flagi jest koloru zielonego, gdyż w takim kolorze jest postać średniowiecznego smoka (godło herbu),
– drugi pas – biały, jako kolor tła lewostronnej części tarczy herbowej, na której znajduje się wizerunek smoka,
– trzeci i czwarty pas – czarny i żółty jako symbole fragmentu szachownicy czarno‑ żółtych (złotych) pól – barw herbowych Piastów Śląskich i Dolnego Śląska, gdzie kolor czarny oznacza czarnego orła, a żółty kolor tła tarczy herbowej tegoż herbu. Barwy te ściśle symbolizują związek terytorialny Gminy Perzów ze Śląskiem,
– w trójkątnym kantonie flagi przy drzewcu znajduje się kolor czerwony – symbolizuje jęzor ziejącego ogniem smoka.